Είναι πολλοί μήνες από τη δημοσίευση του τελευταίου ποστ (είναι και εγγλέζικο-τρομάρα μου-αντιγραφή από άλλο μπλογκ μου, γραμμένο με την πεποίθηση ότι μπορεί να διαβαζόταν και από μη ελληνομαθέις...).
Μετά από αυτό το ταξίδι ακολούθησαν άλλα δύο εξίσου, για να μην πω περισσότερο ενδιαφέροντα, ενώ το μεγάλο ταξίδι, που εξελίσσεται εδώ και χρόνια, είχε καθοριστικές εξελίξεις. Στα δύο πρώτα ίσως αναφερθώ αργότερα.
Το μεγάλο, όμως, το σημαντικό, αυτό που στιγματίζει σε μεγάλο βαθμό τη νεανική ζωή αρκετών εφήβων (καλώς και κακώς) είναι αυτό που έχει σημασία να αναφερθεί. Είναι ένα ταξίδι με πλοίο όπως αποδείχθηκε, κάτι που έμαθα εκ των υστέρων. Δεν είναι άσχημα όμως, καθε άλλο.
Το πλοιάριό μου λοιπόν με τον σχετικά έμπειρο, αλλά περισσότερο φιλόδοξο και υπερεκτιμηνένο καπετάνιο, έπλεε στα φουρτουνιασμένα νερά του αρχιπελάγους και ο καιρός επειδηνωνόταν, όσο πέρναγε ο χρόνος. Ο καπετάνιος ατάραχος έχοντας υπερβολική ίσως εμπιστοσύνη στον εαυτό του συνέχιζε, χωρίς να τρομάζει και πολύ απέναντι στους κινδύνους της θάλασσας. Μετά από μεγάλες προσπάθειες και κόπο, το πλοιάριο προσσέγγισε την Ιθάκη του. Η Ιθάκη, το ονειρεμένο αυτό μέρος. Πλησιάζοντας όμως, η Ι θάκη φάνηκε πως απήχε τελικά, απήχε μια ακάλυπτη απόσταση, κάτι που αρχικά έμοιαζε άβυσσος. Απογοήτευση. Μεγάλη απογοήτευση για κάτι που έμοιαζε περισσότερο με προδοσία, κατάρρευση. Ο καπετάνιος δε μπόρεσε να εξασφαλίσει τη βίζα και την άδεια κατάπλευσης στην Ιθάκη του.
Και τώρα τι; Τώρα, μέσα στη μεγάλη σύγχυση, άρχισε να παρατηρεί τον κόσμο γύρω του. Με έκπληξη, διαπιστώνει πως γύρω του υπάρχουν ένα σωρό προορισμοί, ένα σωρό κόσμοι. Και τότε είναι που διστακτικά μεν, σοφώς δε, ανακαλύπτει τη σχέση του με τη θάλασσα, και το πλοίο. Με τη διαφορά, ότι δεν πρόκειται πλέον για το πλοιάριό του, αλλά για κανονικό βαπόρι, φορτηγό ή ακόμα και κρουαζιερόπλοιο. Το πλοίο, ένα μέσο που ανέκαθεν και για πολλά χρόνια ακόμη θα μεταφέρει κάθε ταξιδιώτη, θα εκπληρώνει κάθε ανάγκη του ανθρώπου.
Ίσως υποτιμητικά στην αρχή, σίγουρα όμως πιο συνειδητοποιημένα στην πορεία, ο καπετάνιος μας ανακαλύπτει τον θαυμάσιο κόσμο του πλοίου, του μέσου που θα τον οδηγήσει στα ταξίδια του στους ωκεανούς του μέλλοντος. Τώρα, ο κόσμος του, ο κόσμος του μεγαλειώδους υπερωκεανίου του φαίνεται περισσότερο συναρπαστικός από το μικρό του πλοιάριο, πόσο μάλλον από την Ιθάκη. Μια Ιθάκη σίγουρα μεγαλειώδη και άξια που κάποτε (και ίσως ακόμα, αλλά λιγότερο) έγινε ο πόθος του, ακίνητη όμως μέσα στο χώρο, περιορισμένη σε γεωγραφικά όρια, ασύγκριτη με το αεικίνητο και απεριόριστο βαπόρι του.
Καλό μας ταξίδι, στους ωκεανούς του μέλλοντος!
Μετά από αυτό το ταξίδι ακολούθησαν άλλα δύο εξίσου, για να μην πω περισσότερο ενδιαφέροντα, ενώ το μεγάλο ταξίδι, που εξελίσσεται εδώ και χρόνια, είχε καθοριστικές εξελίξεις. Στα δύο πρώτα ίσως αναφερθώ αργότερα.
Το μεγάλο, όμως, το σημαντικό, αυτό που στιγματίζει σε μεγάλο βαθμό τη νεανική ζωή αρκετών εφήβων (καλώς και κακώς) είναι αυτό που έχει σημασία να αναφερθεί. Είναι ένα ταξίδι με πλοίο όπως αποδείχθηκε, κάτι που έμαθα εκ των υστέρων. Δεν είναι άσχημα όμως, καθε άλλο.
Το πλοιάριό μου λοιπόν με τον σχετικά έμπειρο, αλλά περισσότερο φιλόδοξο και υπερεκτιμηνένο καπετάνιο, έπλεε στα φουρτουνιασμένα νερά του αρχιπελάγους και ο καιρός επειδηνωνόταν, όσο πέρναγε ο χρόνος. Ο καπετάνιος ατάραχος έχοντας υπερβολική ίσως εμπιστοσύνη στον εαυτό του συνέχιζε, χωρίς να τρομάζει και πολύ απέναντι στους κινδύνους της θάλασσας. Μετά από μεγάλες προσπάθειες και κόπο, το πλοιάριο προσσέγγισε την Ιθάκη του. Η Ιθάκη, το ονειρεμένο αυτό μέρος. Πλησιάζοντας όμως, η Ι θάκη φάνηκε πως απήχε τελικά, απήχε μια ακάλυπτη απόσταση, κάτι που αρχικά έμοιαζε άβυσσος. Απογοήτευση. Μεγάλη απογοήτευση για κάτι που έμοιαζε περισσότερο με προδοσία, κατάρρευση. Ο καπετάνιος δε μπόρεσε να εξασφαλίσει τη βίζα και την άδεια κατάπλευσης στην Ιθάκη του.
Και τώρα τι; Τώρα, μέσα στη μεγάλη σύγχυση, άρχισε να παρατηρεί τον κόσμο γύρω του. Με έκπληξη, διαπιστώνει πως γύρω του υπάρχουν ένα σωρό προορισμοί, ένα σωρό κόσμοι. Και τότε είναι που διστακτικά μεν, σοφώς δε, ανακαλύπτει τη σχέση του με τη θάλασσα, και το πλοίο. Με τη διαφορά, ότι δεν πρόκειται πλέον για το πλοιάριό του, αλλά για κανονικό βαπόρι, φορτηγό ή ακόμα και κρουαζιερόπλοιο. Το πλοίο, ένα μέσο που ανέκαθεν και για πολλά χρόνια ακόμη θα μεταφέρει κάθε ταξιδιώτη, θα εκπληρώνει κάθε ανάγκη του ανθρώπου.
Ίσως υποτιμητικά στην αρχή, σίγουρα όμως πιο συνειδητοποιημένα στην πορεία, ο καπετάνιος μας ανακαλύπτει τον θαυμάσιο κόσμο του πλοίου, του μέσου που θα τον οδηγήσει στα ταξίδια του στους ωκεανούς του μέλλοντος. Τώρα, ο κόσμος του, ο κόσμος του μεγαλειώδους υπερωκεανίου του φαίνεται περισσότερο συναρπαστικός από το μικρό του πλοιάριο, πόσο μάλλον από την Ιθάκη. Μια Ιθάκη σίγουρα μεγαλειώδη και άξια που κάποτε (και ίσως ακόμα, αλλά λιγότερο) έγινε ο πόθος του, ακίνητη όμως μέσα στο χώρο, περιορισμένη σε γεωγραφικά όρια, ασύγκριτη με το αεικίνητο και απεριόριστο βαπόρι του.
Ίσως το wanna-be hacker είναι αδόκιμο πλέον
Καλό μας ταξίδι, στους ωκεανούς του μέλλοντος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου